مدیریت اطلاعات با رویکرد فازی

منطق فازی که در سال 1965 توسط دانشمند ایرانی، پروفسور لطفی‌زاده به جهان عرضه شد،  در تقابل با منطق دوارزشی ارسطویی، ابهام را به عنوان بخشی از سیستم پذیرفته و بر مفاهیم مبهم و نامعیّن دلالت می‌کند. در شرایطی که ماشین قادر به درک مفاهیم کیفی ـ که به راحتی برای انسان قابل فهم است ـ نیست، منطق فازی شیوه تفکر انسان را به فناوری منتقل می‌کند. از منطق فازی در بسیاری از شاخه‌های علوم از جمله «مدیریت اطلاعات» استفاده می‌شود. در سال 1975، با انتشار مقاله‌ای به زبان فرانسه در مورد جستجوی اطلاعات در شرایط فازی، این واژه به طور رسمی وارد ادبیات کتابداری و اطلاع‌رسانی شد. طبق اطلاعات ثبت‌شده در بانک اطلاعاتی LISA، بخش عمده‌ای از آنچه تاکنون در خصوص منطق فازی و مدیریت اطلاعات منتشر شده، بر ذخیره و بازیابی اطلاعات تمرکز داشته است. پس از آن، بیشترین کاربرد این مقوله به ترتیب در سازماندهی و فراهم‌آوری اطلاعات بوده است. اکنون برای تضمین امنیت شبکه‌های اطلاعاتی، از منطق فازی بهره‌برداری می‌شود. در برخی زمینه‌ها مانند مستند‌سازی و مدیریت رکوردها نیز تاکنون پژوهشی با موضوع فازی به انجام نرسیده است. در سالهای اخیر، رویکرد عمده این بحث به سمت نظامهای خبره و هوش مصنوعی سوق یافته است. به نظر می‌رسد برای حل بسیاری از گره‌‌های موجود در حوزه مدیریت اطلاعات، می‌توان از منطق فازی کمک گرفت.